Een vriendin was een keer op bezoek met haar dochter. Mijn zoon had de deur open laten staan, dus vroeg ik hem om de deur te sluiten. Hij luisterde niet en voor ik het wist stond de dochter van mijn vriendin op om het te doen. 

Een ogenschijnlijk onschuldig voorval, maar ineens zag ik hierin de dynamiek die misschien wel de bakermat is van de klagende vrouw. Ik moest aan mijzelf denken. Waar jongetjes tegenwoordig leren om lief te zijn en meisjes om hard en onafhankelijk te zijn, ben ik van de generatie die als meisje positief bevestigd werd bij dienstbaarheid. Bij lief zijn. Iets pakken voor iemand. Helpen opruimen. Je kent het wel. 

Gevolg is dat je gaat geloven dat dit is wat je moet doen. Wanneer je volwassen bent, loop je vervolgens tegen problemen aan. De problemen van een ander oplossen, daar je identiteit aan verlenen en je vervolgens niet gezien voelen als je geen bevestiging krijgt voor die taak, die al niet jouw verantwoordelijkheid was. 

Wie heb je dan?

Toch snap ik het ook wel. Het lukte me zelf namelijk ook maar net op tijd om mijn ‘ah wat lief, dank je wel’ in te slikken. ‘Lief, maar dat hoeft niet, hij moet dat zelf doen’ zou meer op zijn plaats zijn.

Speelafspraakjes, schoolverzoekjes, de gezinsplanning, het huishouden. De emoties van de kinderen. Oog hebben voor de mensen om ons heen. Allemaal elementen van de mental load die vrouwen vaak op zich nemen. 

Best lang deed ik dit zelf ook. Niet goed, maar omdat het te overzien was, kon ik het makkelijk aan. We hadden nog maar 1 kind en de rest van ons leven was ook vrij overzichtelijk. Wat ik toen niet door had was dat deze manier van taakverdeling een ongezonde balans in de hand werkt. 

Daar kwam ik pas achter toen we een paar jaar huwelijk, nog 2 kinderen en een eigen bedrijf verder waren. Ik klaagde veel, had geen geduld voor de kinderen, wilde alleen maar ‘alleen-tijd’ en had een libido van 0. Ik had gewoon geen schijfruimte meer om een leuk mens te zijn. 

Het ergste: niets van dit alles moest per se op mijn schouders rusten. Ik deed het zelf. 

Mijn man Jesse merkte ook dat het niet zo lekker ging; en zo ontstond de start van veel mooie gesprekken. Want zo noem je discussies en ruzies als ze tot iets hebben geleid toch? 😉

Wat volgens mij (en voor ons in ieder geval wel) het moeilijkste is in zo’n proces, is dat het veel schijfruimte kost. Schijfruimte die niet altijd beschikbaar is als je veel dingen op je bordje hebt liggen. Gesprekken kosten energie en tijd en beiden heb je niet eindeloos met een eigen bedrijf en 3 kids. Het vraagt om doorzettingsvermogen en dat je iets eist van zowel je partner als jezelf. 

Van Jesse leerde ik dat hij zeker wel de bereidheid had om dingen te doen, maar dat hij vaak de urgentie (nog) niet inziet. En dat ik sneller veel urgentie toebedeelde aan taken dan hij. Soms had hij gelijk, soms had ik gelijk. Als er weer zo’n vraagmail van school binnenkomt ging ik meteen in de regelmodus. Jesse vraagt zichzelf eerst af of het echt belangrijk is. Een houding die ik lang als onverschillig of lui heb bestempeld. Maar inmiddels probeer ik die vraag ook vaker te stellen voordat ik iets doe.

Het verschil is dat ik vroeger de taak van het raamwerk van ons gezin managen naar mij toe trok en mijn man daarin ‘taakjes’ gaf, zonder hem te betrekken bij het geheel. Daarmee gaf ik hem niet eens de kans om mee te doen. We beseften ons dat dit geheel in lijn was met hoe we zijn opgevoed. Ik als lief meisje dat behulpzaam is, hij als jongen waarvoor veel werd gedaan. 

We delen nu de verantwoordelijkheid van het hele gezin. Speelafspraakjes, school verzoekjes of de was draaien; ieder heeft wel z’n eigen taken, maar we zijn daar beide verantwoordelijk voor. 

Wat ik heel fijn vind is dat als er iets mis gaat, ik ook niet alleen verantwoordelijk ben, dat zijn we samen. Het geeft niet alleen mij veel ruimte, maar Jesse ook doordat hij zijn visie meer kan delen in ons gezinsleven en in de opvoeding, en uiteindelijk het gezin kan leiden (yes, we zijn daarin wat conservatief). 

We moesten op dit punt komen om naar een volwassen gezinsbalans te komen.