Prikkelbaar

Vroeger verwachtte ik vaak onrealistische dingen van anderen. Ik vond dat de mensen die het dichts bij mij stonden verantwoordelijk waren voor mijn geluksgevoel. Het waren zij, die er in mijn ogen voor moesten zorgen dat ik mij blij, mooi en perfect voelde. Die er voor moesten zorgen dat ik het gevoel had dat ik goed genoeg was⠀

Nu weet ik dat ik daar zélf verantwoordelijk voor ben, en dat ik destijds te veel gaf om zaken als bevestiging en complimenten. Helaas heb ik daar ook nu nog wel eens last van. Dan lijkt het er als een soort automatisme ingeslepen. Op momenten dat ik niet helemaal lekker in mijn vel zit, zoek ik bevestiging en hengel in ongegeneerd naar complimenten⠀

Logischerwijs is mijn man dan het grootste slachtoffer; dichtbij voelt het veiligst. Maar ook mijn kinderen, moeder en vriendinnen zijn helaas nog wel eens mikpunt van frustratie, ook al laat ik dat niet altijd merken. Gelukkig constateer ik het nu bij mezelf, en merk ik het als ik onevenredig veel aan het mopperen ben. Ik ben nu in staat mezelf uit die vicieuze cirkel te halen, door in mijn hoofd alles goed op een rijtje te zetten.

Ik neem dan een momentje voor mijzelf om erachter te komen waarom ik zo prikkelbaar ben, waarna vaak blijkt dat ik het toch echt zélf ben die me in de weg zit. Je realiseert je dat je wel je pijlen naar buiten kunt richten, maar dat geluk begint met zelfliefde. Tuurlijk; als mensen je het gevoel geven dat je mooi, slim of leuk bent geeft dat een goed gevoel. Maar je kunt je pas écht gelukkig voelen als je dat zelf ook voelt!

Dat is wat ik je toewens.

Liefs,

Lisa